Chanel no 5

   Odkąd pamiętam fascynowały mnie ponadczasowe damy i wszystko, co kojarzy Wam się z nazwiskami Monroe, Hepburn, Kelly i Chanel a współcześnie i mniej poważnie Waldorf. Jeśli tak jak ja marzycie o satynowych pościelach, haftowanych opaskach na oczy, sznurach pereł, szafy pełnej małych czarnych i balerinkach we wszystkich kolorach tęczy, jestem pewna, że szybko zrozumiecie mnie oraz to, co zamierzam Wam dzisiaj przekazać. Pewnie każda z Was chociaż raz chciała mieć Chanel no 5.

   Chciałabym pokochać Chanel no 5. Chciałabym pałać do tych perfum niekończoną miłością, czcić je na swojej toaletce, używać codziennie rano oraz wydawać ostatnie pieniądze na kolejne buteleczki. Chciałabym przy każdym ich użyciu czuć się jak Marilyn Monroe, ich pierwsza ambasadorka. Chciałabym ich nazwą odpowiadać na pytania "pięknie pachniesz, co to za zapach?". Naprawdę chciałabym, aby ten owiany mistycyzmem element kobiecej kultury był jednocześnie elementem mojego życia, ale najbardziej chciałabym... aby pachniał inaczej.

   Odsuwając na bok moje marzenia, chcecie wiedzieć jak jest naprawdę? W realnym życiu zapach ten stoi na mojej toaletce już dobre kilka lat. Dostałam go mając może 14 lat, więc wtedy jeszcze wmawiałam sobie, że do Chanel no 5 trzeba dorosnąć, że nie pasuje do jeansów i trampek, czekałam więc na moment, kiedy zacznę nosić obcasy i kiedy będę spotykać się z poważnymi ludźmi. Jeśli dać wiarę tej teorii, po dziś dzień nie dorosłam do tego zapachu.

źródło: beautylab.nl

   Nie licząc tych momentów szaleństwa, w których zdarzało mi się użyć tych perfum jako odświeżacza powietrza, wciąż na nowo próbuję się z nimi oswoić, spryskując nadgarstki i szyję od czasu do czasu, niecierpliwie wyczekując momentu, w którym w końcu stwierdzę, że pachną cudownie. Za każdym razem jednak, jeśli nie dostanę od nich bólu głowy, spotykam się z pytaniami "co tak dziwnie pachnie?" albo "czujecie kadzidełka?".  Żadne z tych pytań nie pasuje raczej do zapachu-legendy. Jak na złość, jest niesamowicie trwały, to najtrwalsze perfumy jakie miałam. Na szalikach i chustach panie tygodniami, na skórze cały dzień bez zawahania.

   Jeśli miałabym cofnąć się do lat 20-tych ubiegłego wieku, biorąc pod uwagę mój charakter, wtedy prawdopodobnie podobałby mi się ten zapach, ponieważ miał on być pewnego rodzaju feministycznym manifestem. Chodząca w garniturowych spodniach Coco Chanel miała na celu uwolnić kobiety od słodkich, kwiatowych zapachów, otulając je tym odważnym, wyraźnym i wpływowym. Dlatego właśnie jestem w stanie zrozumieć, z jakiego powodu Chanel no 5 zapracował na miano legendy, jednak szczerze mówiąc straciłam już nadzieję, że moje wymarzone od dziecka życie damy zwieńczone będzie mgiełką Chanel no 5 :) Jeśli miałabym jakoś określić ich zapach, mogłabym go porównać do jakże wspaniałych nut w stylu kościelnych kadzideł albo wyjątkowo irytującego mydła. Są jednak momenty, w których już prawie, prawie mogłabym przyznać, że nawet mi się podoba, jednak wciąż ma w sobie coś irytującego. Może właśnie ze względu na to, że nie jest to banalny, po prostu ładny zapach, nie ma na świecie osoby, która nigdy o nim nie słyszała?

Nuty głowy neroli, ylang ylang, aldehydy
Nuty serca jaśmin, róża majowa
Nuty bazy drewno sandałowe, wetyweria, wanilia

Chętnie poczytam Wasze refleksje na temat Chanel no 5. Macie je w swojej kolekcji? Miałyście okazję wąchać je z buteleczki lub na kimś? Testować? Co sądzicie o całej otoczce, jaką obecnie posiadają te perfumy?