Związek z obcokrajowcem, czyli jak to jest być z Latynosem - Q&A

Zazwyczaj nie podejmuję na łamach bloga tematyki dotyczącej mojego prywatnego życia, jednak fakt, że mój chłopak nie jest Polakiem oraz to, czy przeprowadziłam się do Hiszpanii i czemu w ogóle jestem tyle czasu bardzo Was interesuje, a ja staram się odpowiadać na najczęściej pojawiające się pytania. Tygodniowo dostaję od Was pełno komentarzy w tej kwestii, więc ostatnio zapytałam Was na insta story o Wasze pytania w tym temacie, także dzisiaj obiecany tekst o nieco bardziej prywatnej tematyce. Odpowiem w nim na część tych najczęściej zadawanych!

Z jakiego kraju pochodzi mój chłopak? 

Dużo z Was myśli, że jest Hiszpanem, ze względu na miejsce zamieszkania, którym jest Barcelona. :) Jest on jednak Argentyńczykiem, czyli Latynosem, jednak z podwójnym obywatelstwem – włoskim (ze względu na pochodzenie pradziadków) i argentyńskim, czyli właściwie zgodnie z prawem jest również obywatelem Unii Europejskiej, co pozwala mu na swobodne mieszkanie w Europie bez konieczności uzyskiwania pozwoleń czy wiz. Obecnie mieszka więc w Barcelonie. 

Czy przeprowadziłam się do Hiszpanii? 

O to pytacie bardzo często, bo jak możecie zauważyć chociażby po zdjęciach na instagramie, w Hiszpanii jestem ostatnio częściej niż w Polsce. Szczerze mówiąc nie dopuściłam jeszcze do siebie myśli, że oficjalnie zmieniłam kraj, więc pozostaję przy opcji, że mieszkam w dwóch :D Oboje pracujemy zdalnie, więc nie mamy problemu z podróżowaniem między Hiszpanią a Polską. Barcelona to więc obecnie mój drugi dom. 

W jakim języku rozmawiamy? 

Jak wiecie, ja po angielsku mówię płynnie, podobnie jak na szczęście mój chłopak. Angielski jest więc naszym głównym, wspólnym językiem, w którym się porozumiewamy. Od kiedy połowę mojego czasu spędzam w Barcelonie, oczywistym jest, że uczę się również języka hiszpańskiego i czasem przestawiamy się na chwilę na ten język lub wprowadzamy pewne wstawki, łatwiejsze do przetłumaczenia czy zrozumienia w danej sytuacji. Z tego powodu pojawiają się w naszych konwersacjach kwiatki typu „baby, could you buy el cebollino?” (kochanie, mógłbyś kupić szczypiorek?) czy „vamos a la playa?” czyli idziemy na plażę, bo jakoś tak dziwnie mówić o plaży po angielsku :). Przyznam, że zdarza mi się również przeklinać po hiszpańsku! Gdy mnie lekko wkurzy, zdarza mi się mówić do niego po polsku, choć oczywiście rozumie bardzo mało i jest w stanie powiedzieć tylko kilka podstawowych słów czy zwrotów. Po polsku zdarza mi się też mówić wtedy, gdy nagle mnie obudzi i mój mózg nie zdążył przypomnieć sobie jeszcze, że to nie ten język, w którym rozmawiamy. No cóż! Tego typu sytuacji mogłabym przytoczyć Wam bardzo dużo, wszak posiadanie niepolskojęzycznego partnera bywa bardzo zabawne. Naszym głównym językiem jest jednak angielski. 

Czy pojawiają się między nami bariery językowe? 

Szczerze mówiąc bardzo rzadko, ponieważ oboje mówimy po angielsku płynnie. Oczywiście zdarzają się takie sytuacje, że trzeba coś powiedzieć opisowo lub sprawdzić w słowniku, jak np. ostatnio podczas rozmowy o zepsutej klimatyzacji w mieszkaniu. Uświadomiłam sobie wówczas, że nie tylko nie mam zielonego pojęcia czym jest czynnik chłodzący, ale również nie wiem jak powiedzieć „czynnik chłodzący” po angielsku. To jednak zupełnie nam nie przeszkadza, bo w końcu oboje jesteśmy native speakerami, a i tym przecież zdarza się jakiegoś słowa nie znać. 

Wiem, że wiele z Was zastanawia się nad tym, czy można stworzyć język bez zaawansowanych umiejętności językowych. Zależy. Myślę, że dużym problemem byłoby, gdyby obie osoby nie mówiły w żadnym wspólnym języku przynajmniej na dobrym poziomie, bo pojawia się wówczas problem z tym jak właściwie przekazać danej osobie siebie i własne poglądy, kiedy nie można zrobić tego słownie. Co z dyskusjami o polityce, czy ekonomii? W takim wypadku myślę, że trzeba nastawić się na dość szybką naukę danego języka lub po prostu zrezygnowanie z tego typu związku. Jeśli jednak jedna z osób jest od urodzenia anglojęzyczna lub mówi w tym języku płynnie, a druga mówi tak sobie, to uwierzcie mi – już po miesiącu zauważycie wielkie postępy, bo nic nie uczy lepiej, niż praktyka.

A co z barierami kulturowymi? 

Zależy. Od obu osób i od obu kultur, a w szczególności od tego jak są od siebie odległe. Nie tylko kultury, ale i charaktery. Na pewno nie można powiedzieć, że Latynosi są tacy a tacy, tak samo jak nie można powiedzieć, że każdy Polak jest identyczny. Są jednak pewne ogólne cechy, które można przypisać do ogółu, oczywiście z wyjątkami. W przypadku Latynosów będzie to na pewno ogromna otwartość i pozytywne nastawienie do życia, czasem aż zbyt pozytywne, czyli przesadny optymizm :) Ja należę do osób ekstrawertycznych, więc w otoczeniu głośnych i śmiejących się Latynosów czy Hiszpanów, lubiących przekraczać polskie granice na każdym kroku (np. z dotykiem, przytulaniem i całowaniem) czuję się bardzo dobrze. Nie jestem przekonana jednak jak w takim otoczeniu czułaby się osoba bardzo introwertyczna. Albo jak w związku z Latynosem odnalazłaby się dziewczyna, która ma tendencje do przesadnej zazdrości, bo tutaj często my Polacy odbieramy rzeczy inaczej. Albo jak w związku z Polką, która oczekuje typowo patriarchalnego związku, odnalazłby się Latynos, w którego kraju matka i babcia sprawują całą władzę :) W przypadku kultury polskiej w starciu z kulturą argentyńską nie nazwałabym tego barierami, ale raczej wyzwaniami. Dla mnie są to wszak plusy, a nie minusy i właściwie dostrzegam znacznie więcej zalet w tej kulturze i wychowaniu mężczyzn, niż wad. Na rzeczy takie jak spóźnialstwo, wieczne „jakoś to będzie, po co się martwić” czy czasem aż zbytnią otwartość przymykam więc oko i nie mam z tym problemu. Ważne jednak, aby dobrać się nie tyle kulturowo, co charakterologicznie, aby nasze charaktery odnalazły się dobrze w danej kulturze.

Jakie są plusy i minusy związku z obcokrajowcem? 

Nie rozróżniając na narodowości myślę, że największym plusem jest różnorodność w związku. Dla obu stron wszystko jest nowe i ciekawe, a do tego można sobie wzajemnie trochę podebrać z własnych kultur to, co najbardziej nam się podoba. Tak też śniadania jemy po polsku, czyli na słono, a do obiadu (o 20!) pijemy wino. W sobotę tańczymy salsę z mojito w ręce, a w niedziele jemy rosół z pietruszką. Ja widziałam argentyńskie filmy i seriale, o których normalnie nigdy bym nie słyszała, a mój chłopak wszystkie części Pit Bulla, Killera, Dzień Świra i wiele innych. Oczywiście ogromnym plusem jest możliwość rozwoju pod względem języka! Dla mnie możliwość nauczenia się hiszpańskiego od hiszpańskojęzycznej osoby jest bezcenna, a do tego na co dzień posługuję się angielskim, więc na bieżąco ćwiczę płynność. Mogę mieszkać na co dzień w Barcelonie, a mój chłopak odwiedzić większość miast w Polsce i dać się upić moim polskim znajomym wódką za każdym razem, gdy odwiedza mój kraj. 

Jeśli chodzi o minusy, to bardziej wskazałabym barierę językową, jeśli chodzi o rodzinę – nie wszystkie ciocie i babcie będą mówić po angielsku. Trzeba nastawić się na rolę wiecznego tłumacza i zapomnieć o widoku wujka prowadzącego zażartą dyskusję na temat PiS czy PO z Waszym facetem. Z drugiej strony możecie patrzeć, jak Wasz facet ogląda mecz razem z Waszym ojcem i uczy się wymówić łamanym polskim „żółta kartka”. Minusem może być również niezrozumienie pewnych typowo polskich spraw, jak chociażby wyżej wspomniane kwestie polityczne, religijne, czy chociażby żarty – nie możecie wysyłać sobie polskich memów, a nawet przetłumaczone nie będą śmieszne bez znajomości tła. Minusem może być również problem z wyborem kraju, w którym będziecie wspólnie mieszkać, ale tutaj wszystko zależy od sytuacji. 

Un besito 🇵🇱💕🇦🇷 Dziewczyny, jak poznałyście Wasze drugie połówki? Piszcie koniecznie, chętnie poczytam! 😊 ______________ #love #couple #cute #adorable #kiss #kisses #hugs #girlfriend #boyfriend #gf #bf #together #photooftheday #happy #me #girl #boy #beautiful #instagood #instalove #lovehim #pretty #fun #smile #xoxo #polishgirl

Post udostępniony przez Marta Grzegorzak (@martagrzegorzak) Lut 26, 2018 o 8:50 PST

Jak to jest być w związku z Latynosem? 

Myślę, że musiałabym być z przynajmniej dziesięcioma, żeby móc jednoznacznie to stwierdzić. I to z różnych krajów! Wszak Kolumbijczyk nie będzie taki sam jak Argentyńczyk czy Brazylijczyk. Obserwując jednak moich wszystkich latynoskich znajomych oraz oczywiście mój związek, mogę wysnuć pewne ogólne tendencje. Na pewno jest bardzo romantycznie. Latynosi nie mają problemu z mówieniu o uczuciach i okazywaniu ich. To coś, czego czasem może brakować w polsko-polskim związku. Wbrew stereotypom, w związkach te słowa są naprawdę szczere – czują tak samo jak Polacy, jednak łatwiej im o tym mówić. W takim związku jest też bardzo dużo czułości. Buziaków, tulenia, potrzeby ciągłego kontaktu ze strony mężczyzny, chociażby w postaci trzymania ręki podczas jedzenia czy nawet prowadzenia samochodu! Mój chłopak potrafi usilnie trzymać mnie za rękę nawet wtedy, gdy prowadzę i co chwilę zmieniam biegi. Jest też bardzo wesoło, bo to bardzo pozytywni i śmiejący się ciągle ludzie, jest emocjonalnie bo kłótnie wyglądają czasem jak opera mydlana. Szczerze mówiąc ciężko mi się kłócić w takiej atmosferze, bo gdy widzę mojego dramatyzującego faceta z miną godną aktora w brazylijskiej telenoweli po prostu wybucham śmiechem i ogólnie mało się kłócimy, bo Latynosi to również osoby bardzo ugodowe. Szczególnie, jeśli chodzi o Argentyńczyków, bo zazwyczaj idą na wiele ustępstw i na większość rzeczy są po prostu na tak bez robienia zbędnych problemów. Wybuchają na krótko, mają potrzebę od razu wszystko wyjaśnić (zapomnijcie o kilkugodzinnym fochu) i po kilku minutach jest po problemie. Jest też zaskakująco, chociażby wtedy gdy Twój chłopak po godzinie w polskim barze ma dziesięciu nowych kolegów, szczególnie gdy nie mówią oni za dobrze po angielsku i dogadują się z nim mieszanką łamanego angielskiego i niemieckiego.

***

Odpowiedziałam dziś na najczęściej pojawiające się pytania, jednak jeśli macie inne - piszcie w komentarzach. Tam też postaram się na nie odpowiedzieć! :)